Wedle opisu, to film mający na celu nagłośnienie problemów klimatycznych w Malawi i próba dotarcia do amerykańskiej publiczności, aby ta zainteresowała się tym tematem. Tylko co z tego, skoro większość tych ludzi żyje w całkowicie innej rzeczywistości (Anita z Malawi ma poletko wielkości jednego akra, a odwiedza w Ameryce ludzi zarządzających tysiącami hektarów - gdzie tu jakikolwiek punkt odniesienia?), ma swoje codziennie problemy, całkowicie rozbieżne z afrykańskimi i zero jakiejkolwiek z nimi więzi emocjonalno-problemowej. Idea zacna, ale z góry skazana na porażkę. Dodatkowo każdy uczestnik amerykańskich wywiadów skupia się wyłącznie na sobie, opisuje swoją własną, indywidualną walkę ze zmianami klimatycznymi, ale znów, ku własnej korzyści, rozbieżnej z tą malawijską, co jest zrozumiałe. Film zyskałby więcej, gdyby skupił się na próbie zinstytucjonalizowanego podejścia do tematu albo na tym, jak sami ludzie w Malawi, pracując z tym, co mają, mogą czynić swoje życia lżejszymi. Po części to robi, wskazując na złe społeczne uwarunkowania, w których mężczyźni zwalają na karb kobiet całą odpowiedzialność za domostwa oraz przedstawiając możliwości stopniowego rozwiązania tego problemu i zmiany, jakie już na ten moment zachodzą, ale to wszystko gra gdzieś na drugim planie i blednie wokół głównej osi napędowej filmu, która wypada sztucznie i nazbyt idealistycznie.